CIRCLE



T
he discussion of the society versus the individual has existed almost since the beginning of the society. Is society more important than individual? Or are the individuals more important as they are the components that eventually make up the society? These questions have been asked many times by many people.

We keep talking about how bad the world is and we blame the wars, disasters, crime, and much other negativity for the reason. But why do these exist: Because there’s an evil side to the human being, or because the people act like this as they become a part of the society? When I think about this question, I can’t come up with an answer as it occurs to me like a question about chickens and eggs: Maybe people won’t act like this, if they didn’t try to become a part of the society they live in, but at the same time maybe the individuals that act like this don’t exist, there won’t be such a society to be a part of, which will create a much different world that we know it. Therefore, the answer is vague.

Evolution lasts for hundreds, maybe thousands of years. Therefore, I believe evolution can cause changes in human behavior as well as appearance. In universe, everything seems to be forming a circle. Circle of life, circle of time… Even the earth is shaped as a circle. Events and other terms also form a cycle as well. This is the reason the history keeps recurring: Everything forms its own cycle, thus recurring at certain points. Universe is infinite. Maybe what makes it infinite is the fact that it is in fact a circle. After one point, we can’t go any further because if we do, we will enter from the other point; just like a never-ending circle.  This can be explained with a few small examples. For instance, if we laugh too much, after one point we start crying. Likewise, if we cry too much, after one point we start laughing. Just like a circle: It is therefore called the circle of moods. Another example, if one person is too smart (like Albert Einstein), he is on the verge of being challenged. What I mean, is, the border between gifted and challenged is blurry, as they are next to each other, forming a circle. Ilexa Yardley has this same hypothesis, which she explains in her book ‘The Circular Theory’. In this book she hypothesizes that there is a hidden circle connecting and separating, producing and explaining, all entities, processes and systems.(*)  

I wasn’t too surprised to hear about this theory as I feel like I’ve known it naturally and I was naturally viewing everything around me as circles and cycles. When I look more deeply, I can see that I’m not the only or the first one to discover this in the world as I see many religions and symbols are based on this theory even though they seem to be channeling through different metaphors. For example, if we look closely at the famous Ying-Yang symbol, we see three circles and a circular line (much like a ‘relative’ diameter) with black and white color symbolizing the opposites like day and night. This alone is the perfect summary of the circular theory of the universe. Other than that, we can list endless circles such as circle of color and light, circle of sound, cycle of size and speed, the cycle of atoms and their particles etc. that evidently prove that everything is, in fact, a circle.

According to this theory, history and society is moving like a circle as well. There is in fact a separate name for the Circular Theory when talking about societies: Cyclical Theory of Social Change (**). This was actually one of the earliest theories of social change that describes the societies and history following certain cycles and thus certain events and processes repeat themselves over time. The easiest way to see this change is to analyze civilizations: It is evident that all civilizations as well as dynasties go through a cycle and at a certain point they reach their Golden Age right before their imminent gradual fall. Pitrim A. Sorokin also classifies societies into categories in his book ‘Social and Cultural Dynamics’, and observes that after a civilization of one categories peak, the social change occurs and the civilization turns over his place to a civilization of another category. For instance, Sorokin claims that Western Civilization, which is a materialistic civilization that prioritizes technological advances, will fall and another civilization of a different category, such as a more spiritual civilization, will prevail.

Likewise, I believe, when we speak about primitivism, we don’t grasp the fact that being ‘too’ primitive also equals being ‘too’ civilized. I believe the society started out as being civilized and slowly, as time progressed, and the humankind began to grasp his power, he slowly became primitive – and by primitive I don’t mean anything to do with technology, but only the human behavior – and as time will progress, he will slowly turn back to times he was civilized. In short, when what we call ‘civilization’ come to its top point, he will turn back to being what we call ‘primitive’, thus being a truly civilized society in means of human behavior.

But where does technology stand in this situation: Is technology a way to help us in this road to being ‘civilized’, or does it hold us back by pointing our target point off-route. Usually humans relate being ‘civilized’ with technology. It’s also very ironic to see that wars have started with the attempt of ‘civilizing’ the East by the West with technology and education, as in my opinion; war is one of the most primitive expressions of human being. Maybe technology is making it worse, maybe not, maybe it has no effect, but which one?

When the Americas were discovered and the Europeans set foot there they claimed that the Natives were ‘uncivilized’ people who knew nothing of war and theft, with limited technology in comparison to their own. But in the end they, as civilized as they are, started a holocaust on them on their way to ‘civilizing’ them. In this story, we see that the newcomers have been the ones who acted primitive and the Natives were highly civilized in comparison to them. Was technology the component that caused them to be so opposite of each other? Technology is the reason for Europeans to have called themselves ‘civilized’, so can it be the reason it is also the reason they acted so ‘uncivilized’?

Technology feeds on human greed, as greed feeds on technology: We need something, so we invent, as we invent more, we want more from it, therefore, we keep inventing and improving the technology.  In the articles on technophobia, the recurring theme is the fear of technology comes from the loss of humanity. We can, in a way, see technological improvements as drugs: they’re good for your problems, but they come with side effects that cause other problems. Technology is good for the humankind as it adds improvements in order to perfect people’s lives and it can be used for the good of people. However, it also has ‘side effects’ such as, changes in society, pollution, mechanization, and loss of humanity.

These side effects are what cause the technophobia, as we know it. The most important side effect is the social change as technology has its way of shifting the society and its culture to be in accordance with itself, which makes most people who can’t keep up with this change uncomfortable.  But also, technology is something that evolves within time, in accordance with the society, forming a common memory, a history. As I mentioned above, everything is cyclical, and history is included. History is, in fact, one of the most obvious examples of the circular theory. If you look at any history textbook, you will find yourself reading the same things over and over again at certain time intervals. It is often said that the history repeats itself: it’s because it occurs as a cycle. Therefore, technology belongs to this cycle too, and it is called the Hype Cycle.

The Hype Cycle starts with a new innovation that creates excitement among people. However, as time progresses, and the expectations rise, some flaws of the innovation become apparent and unable to meet the unrealistic expectations of the public, the innovation is abandoned.  Although the new technology is still used by some entities and tested until it becomes stable and efficient to some point, therefore is widely used. After this point, next generations of the innovation go through the same cycle, as well as other breakthroughs.

If we go back to the issue of Western Civilization being a more ‘technological’ civilization, I believe most people will agree with Sorokin on that. But is it truly coming to an end, this techno-mania? Is there a top point to this endless madness for newer technologies? I believe it may… Maybe not immediately, but if there really is a social cycle and recycle, there should be a change in the way the societies react to technology. Maybe technological advances will be so ahead that the people will stop reacting to it and accept every new technology only natural and new technologies will be as natural as a newborn baby in our lives. I believe this option is more probable as I can start feeling like people are already acting a bit like this now. People are already acting like cell phone is an extension to their arm, and screens all around them are their mobile eyes. We, in a way, already have stopped responding to technology.

Therefore, we can say that technology, as part of the Circular Theory, is losing its status of being the center of attention. Then, what will be the new favorite: paranormal activities, obsessive yearn to figure out the universe and all the other secrets? These may be the more important issues that will be in the future societies’ minds. Because all the technology in the world probably won’t help us understanding the secrets of the universe we live in, as the answers to these ultimate questions cannot be in anything manmade, if they are anywhere to be found, they are inside our very brains. In this new era, I believe that human mind will expand itself not to create new technological advances, but to explore its own limits and figure out the ultimate answers to these ultimate questions. Even as I prophesize this, I am writing a paper that is explaining the Circular Theory of the universe, which is a good point that shows our hunger for these answers. We are weary of speaking of technology and where it will take us in the future, because the topic is ‘out’, ‘démodé’ and ‘irrelevant’. It is more exciting and intriguing to talk about the trendy new topic of Secrets of the Universe.

In the film and book of ‘the Hitchiker’s Guide to the Galaxy’, a race of hyper-intelligent pan-dimensional beings create a computer that will calculate  the ‘Answer to the Ultimate Question of Life, Universe, and Everything’. The computer’s answer turns out to be ‘42’. When bewildered creators ask the computer what is the question, the Ultimate Question, he answered, the computer replies that it cannot answer that, but it can help them build a more efficient computer that can produce the Ultimate Question. Amazingly, this more efficient computer turns out to be the Earth. I find this story very witty, and self-explanatory on our topic. In a caricaturized way, it points out the ultimate question and answer is not so distant, but within us. We don’t need to go out of our ways to design new technologies to produce answers to these questions, as all the answers are within us.

Therefore, as conclusion, we can say that all the answers are within us; because we are the universe. Each and every entity in the universe equals the universe. The Circular Theory eventually comes to this:

We are all moving in a big circle.



(*) http://www.circular-theory.com/
(**) Sarkar's Theory of Social Change: Structure and Transcendence

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Gündüz Canavarı

Sen bir canavarsın
Geceleri güzel mi güzel
Gündüzleri çirkin mi çirkin

Tam bir yaratıksın
Geceleri bir rüya
Gündüzleri bir karabasan

İğrenç bir ucubesin
Geceleri tatlı mı tatlı
Gündüzleri hırçın mı hırçın

Sen bir gündüz canavarısın
Geceleri tüm benliğimi saran
Gündüzleri beni parça parça eden

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Dirseklerimdeki yaralar

Dirseklerimdeki yaralar
Çok acıtmıyor artık
Kabuk bağlıyor
Hatta dökülüyor
Arada elim değiyor pütürüklerine yalnızca
Onlar hatırlatıyor bana yalnızca

Yeni yaralar da eklendi onlara
Ama önemsemiyorum artık
Onlar beni tanımlıyor
Hatta mutlu ediyor
Arada bir düşündürüyor yalnızca
Ama yine de hatırlatıyor bana yalnızca.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Hep Sen

Boş portreler çiziyorum duvarlara
Hayalet natür mordler karalıyorum tuvallere
Boyuyorum hepsini gözle görülmez renklere
Sonunda sen bakıyorsun resimden, hep sen

Duyulmaz melodiler çıkarıyorum
Dudaklardan dökülemeyen sözler yazıyorum
Hayali mümkünsüz harmonileri bağlıyorum
Sonunda seni duyuyorum müzikten hep seni


Ellerime yapışmış sana özgü dokun
Burnumun altından hiç eksilmeyen kokun
Gözlerimin önüne at gözlüğü gibi takılmış gözlerin
Kulaklarımdaysa bitmeyen bir senfoni gibi sesin

Sen varsın bütünümde,
                         her yerimde,
                                       hep sen...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Öyle Uyu


Sensizliğin trabzanlarına tutunuyorum
Uzun geceler boyu
Çaresizlik uçurumuna savruluyorum
Kafamda binlerce cevapsız soru

Yıllık bir yarayı kaşıyorum
Sensiz geceler boyu
Bıraktığın hayaletini soluyorum
Herşey iç gıcıklatan bir korku

Yeter artık dağılıyorum
Sar beni de öyle uyu
Pürüzlere çarpıp kopuyorum
Öldür beni öyle uyu

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Yağmur

Bu sabah yağmur yıkadı sana olan hislerimi
Sel olup uzaklara götürdü
Bense gülümsemem hüzünlü
Peşlerinden salladım mendilimi
Gömdüm tekrar derinlere paslanmış kalbimi

Bu sabah yağmur arındırdı bedenimi
O da her şeyi yepyeni bir ışıkla gördü
Ve anladı yapabileceklerinin gücünü
Temiz bir sayfayla yeniledi zihnimi
O da silkerek uyandırdı gözü dalmış kalbimi

Döndüm kendi içime ve dans ettim doya doya
Kahvaltı ettim anılarla balkonda baş başa
Kopardım gönlümün perdelerini kornişlerinden hırsla
Davet yolladım içeri bakan insanlara
Ve fark ettim ben aslında aşığım aşka

Bu sabah yağmur uyandırdı beni
Senin rüyanı sildi zihnimden
Ve çizdi başköşeye resmini

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Peri'nin getirdikleri


İlham perisi gece yolculuklarını sever
Süzülür pencerelerden içeri ve aşkları hisseder
Fısıldar onu beklemeyen kulaklara tarifsiz sözler
Tatlı tatlı onlara en güzel melodileri söyler.

Bu gece peri seni getirdi bana
Aşkımı itiraf etmemi istedi sana
Şarabından içmemi istedi kana kana
Ben ise seve seve uydum ona.

Kulağımda sesinden arta kalan tortuyla
Düşündüm sana olan sevgimi sorguyla
Ne yapacağımı bilemedim kaybetme korkusuyla
Ama aklım yarışamadı kalbimin tutkusuyla

Seni buldum hemen hayalimin avlusunda
Sarıldım hemen sakladım seni yüreğimin kutusunda
Kitledim seni oraya aşkımın başucunda
Görmemek için elini kapımın kolunda...

Artık sonsuza dek benimlesin
Yaşamadığımız anılarla kalbimdesin
Sözlerin ne ifade ederse etsin içimdesin
Sen içimdesin de ah nerdesin?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Hayallerden Gerçekliğe

Hayallerimin içinde yaşamak istemiyorum artık
Tasımı tarağımı alıp gitmek istiyorum artık
Gerçekler dünyasında yaşamak istiyorum artık
Seninle birlikte...

Çok zor değil ki kurduğum hayaller
Hepsi gerçekliği mümkün resimler
Veya iç dünyamı yansıtan müzikler
Ve tabi ki bir de sen...

Gerçekler dünyasında da mutlu olabiliriz
Hayallerdeki gibi umutlu olabiliriz
Beraber sonsuzluğa uçabiliriz
Seninle birlikte...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Bir Anıdan Kaçış

Yürüyordu. Ne zamandır yürüyordu, nereye yürüyordu, bilmiyordu veya unutmuştu. Amaçsızca yürüyordu onu taşıyan itaatkar ayaklarıyla. Belki bir planı vardı ama beyni bomboştu o an, bembeyaz bir sayfadan ibaretti. Nöronları ne yapacağını bilmez bir halde oradan oraya dolanıyordu kafasının içinde tıpkı kendisi gibi.

Belki de birinden veya bir şeyden kaçıyordu. Bu olasılık mantıklı geldi bir an. Teninde kıpırdanan tedirginlik ve şaşkınlık hislerinden arta kalanların açıklaması bu olabilirdi. Gel gör ki, net düşünemiyordu bir türlü. Allak bullaktı. Sebebini bilse belki bu muallaklık halkası kopacaktı, belki amaçsız marşı biteceki, ama bir türlü çözemiyordu istikrarla kaçışının sebebini. 

Bir şey aramadığı kesindi. Bu Allah'ın unuttuğu uçsuz bucaksız otlakta ne arıyor olabilirdi ki. Belli ki uzun yoldan gelmişti buraya; sadece uzaklaşmak için, huzur bulmak için. Son hatırladığı şey Sertab'ın yüzüydü. Ne kadar yakındı. Sonra... Sonrası yoktu, olamazdı. Olmamıştı.

Anısını dışladığını fark ediyordu ama inanması güç geliyordu ona. Çok uzak bir dünyada ona çok uzak insanların yaşadığı bir anıymış gibiydi. Onun beynine bir virüs gibi sızıp kontrol altına almaya çalışan bir anıymış gibi geliyordu. Beyni de bu sahtekar anıyı korumacı bir tavırla kafasından def etmeye çalışıyordu zaten. İçinde bir yerlerde ise, isyan hissi vardı bu anıyı seven ve def etme kararını adaletsiz bulan, karşı koyan. Neden gitmeliydi ki? Anıyı yaşarken pek de şikayetçi değildi ondan. Gayet mutlu ve barışıktı onunla. Çok doğru gelmişti ona, doğal gelmişti yaşarken. Öyle olması gerekiyormuş gibiydi... Ama olmamalıydı işte. Patron oydu ve kararı kesindi. Anının vücudunda işi yoktu. Nereye giderse gitsindi. 

Verdiği kararla daha bir hınçla yürüdüğü için ayaklarından cılız bir isyan çığlığı yükseldi. Kırmızı Converse giymiş ayaklarına baktı yürümeye devam ederken.

"Şikayet etmeye hakkımız yok, dostlarım," diye onları sakinleştirmeye çalıştı yavaş bir sesle. "Durmaya hazır olana kadar yürümeye devam edilecek." Nedense bugün talepkar bir ruh hali içindeydi vücuduna karşı. Bunu fark edince sözlerine rağmen ayaklarının haline acıyarak çaktırmadan yavaşladı. 

Hava hafif serinlemişti. Ürperen kollarını okşadı ve bir anının daha dejavusuyla ellerini elektirik çarpmış gibi geri çekti. Yeşil, hareli gözlerini grileşmiş ufka dikti ve kısık gözlerle ufku taradı. Güneş umut verici yüzünü göstermeden etrafa sönük bir ışıltı yayıyordu bugün. Kaçıp geldiği yer nedense ona aradığı huzuru vermekten acizdi. Hava esintiliydi, karamsardı ve etraftaki uzun otlarda onu yutacakmış gibi tehditkardı gözünde. Onu daha da tedirgin ediyordu burası. Oysa kaçtığı yer öyle barışçıl, öyle sıcak, öyle umut doluydu ki; oradan buraya kaçanda akıl aramak makul gelmiyordu şimdi gözüne.

Bu düşüncelerle zınk diye durdu ve çaresizce etrafına bakındı. Annesini pazarda kaybetmiş bir çocuğun korkusunu hissetti bu yalnız diyarda. Hayretle gözlerinde yaşların biriktiğini fark etti. Silmeye teşebbüs etmedi. Zaten rüzgar onları havaya dağıttı bir iki an sonra. Gri gökyüzünün bütün renkleri pastelleştirdiği bu dünyada yanağının pembeliği de solgun bir liladan ibaretti. 

Kahretsin kaltağı şimdiden özlemişti. Kıvır kıvır, uzun karışık saçlarını, fırçayla çiziverilmiş gibi duran uçuk pembe dudağını ve içinde binbir renk barındıran ışıltılı gözlerini... Daha önce de düşünmüştü onu bilinçaltında bir yerlerde, bir zamanlarda; yalnızca farkında olmamıştı. O başlatana kadar. Hayır, o başlatmamıştı aslında. İkisi de suçluydu. Şimdi fark ediyordu. Suçlu da denemezdi aslında, yanlış kelimeydi. Hisleri karşılıklıydı, daha doğru bir tanımlamaydı. Niye suçlu olsunlardı ki bunu için? Niye kaçsındı ki var olmayan bir suçun kalıntılarından?

Ayakları geri dönmek için yalvarıyorlardı şimdi de. Tekrar harekete geçmek için bir çocuk gibi eteğinden çekiştiriyorlardı diğer ayak çiftini bulmak için. Bu sefer ayaklarından itaat talep etmedi. Tam tersi, o onlara itaat etti ve topuğunun üzerinde dönerek koşmaya başladı. Gri ufka sırtını vererek, her ayak darbesiyle göğü sarsarak koştu, koştu... Koşunca kısalan mesafe gözünde büyüttüğü yürüme mesafesine oldukça tepeden bakıyordu, çünkü arabasına ulaşmıştı bile. Direksiyonun arkasına atlayıp arabayı umutsuzluklar vadisinden uzaklara sürdü. Onu kim bilir nasıl bir hüsranın içine sızmış umut kırıntısıyla bekleyen güzel Sertab'ın yanına geri sürdü. Gözlerinden mutluluk göz yaşları akarak sürdü. Zamanı geri alıyormuş gibi hissetti geldiği yolları gerisingeri iki kat hızla dönerken. 

Sonunda amaçsız kaçışına başladığı noktaya geri gelmişti. Araba camının çerçevelediği Aşk'a baktı. O da onu fark etti ve incilerini gösterdi. Aşk'ı izlerken o da dayanamayıp yaşlarının arasından gülümsedi ona. Aradaki cama dayanamayarak arabadan atladı ve Sertab'la yüz yüze geldi. Artık umrunda değildi kimin ne düşündüğü.

İkisi de birbirlerine aynı anda hamle edip sarıldılar. Umutlarını birbirlerine bulaştırmak istercesine uzun uzun öpüştüler.

Olmak istediği yerde ve anıdaydı artık Gizem.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Olmaması Gereken Bir Aşk

"Genç, yakışıklı, popüler yazar/şair olur mu?" sorusunun yanıtı olan Tuna Kiremitçi bu kez yazı dili yerine sinama dilini kullanarak aşk temasını işlemeyi tercih ediyor. Tuna Kiremitçi'nin Mimar Sinan'da Sinema-Televizyon okuduğunu bilmeyenler için bir sürpriz oluyor bu film ama, "Acaba ne zaman kendi mesleğine yönelecek?" sorusunu soran diğer kesime ise bir cevap niteliği taşıyor denilebilir. Adını Sen Koy kanımca Tuna Kiremitçi için güzel bir yeniden doğuş öyküsü olabilir.
    Adını Sen Koy çocuk ruhlu bir kızın sonunda doğru adamı bulduğuna inanarak evlenmeye karar verdiği anda karşısına başka türden bir aşk çıkartarak kafasının karışmasını, kardeşine genç yaşta babasız kalınca babalık yapmak zorunda kalan bir abinin onun mutlu olması için her şeyi yapmasını, bir aşığın arkadaşı için aşkına sırtını dönmesini; uzun lafın kısası, insancıl olan tüm duyguları konu alıyor. İçinde aşk, dostluk ve aile duygularının doğal bir harmanıyla bütünleşerek film her izleyeni başından sonuna kadar en az bir noktadan vuruyor. Adını Sen Koy'u izleyip de salondan hiçbir şey hissetmeden çıkmak elde değil gibi.
    Hikayenin işleyişinde bir yazar/şairin kuvvetli dilinin hemen sezilmesinin yanısıra, film sinematik özellikleriyle de hikayeyi etkili bir şekilde, yine yazar dilinin etkilerini belli ederk, izleyiciye sunuyor. Müzik ve kamera açıları etkili ve filmin genel tonuna uygun olarak seçilerek hikayeyi görsel ve işitsel olarak destekliyor. Kamera açıları karakterlerle interaktif bir ilişki yaratarak izleyiciyi karakterlerden biri haline getiriyor ve onları benimsemesini sağlıyor.
    Büyük ihtimalle Melis Birkan'dan ötürü Issız Adam (2008)'la pek çok kez kıyaslama yapılan Adını Sen Koy, benzer şekilde yalın ve hayatın içinden bir hikayesi olmasına rağmen, bakış açının yönünü değiştirme çabasıyla ve farklı işlenmiş temacıklarıyla Issız Adam'dan çok daha çarpıcı ve taze bir çizgi izliyor.  Ancak, hikaye her ne kadar farklı açıdan ve değişik bir yorumla doğalolark sunulmuş olsa da, olağanüstü özgün bir tat yakalamayı başaramıyor. Salondan çıktıktan sonra durup düşündüğünüzde, Adını Sen Koy'un aslında izlediğiniz diğer aşk öykülerinden çok da farklı olmadığını görüyorsunuz.
    Mutlaka herkesin kendinden bir parça bulabileceği Adını Sen Koy olmaması gereken bir aşkın öyküsü olmaktan çok daha öte hisler de barındıran hüzünlü, içten ve samimi bir film olarak izlenilmeye değer bir eser: Tuna Kiremitçi'nin yönetmen olarak yerinde ve hoş bir başlangıç yaptığı rahatlıkla söylenilebilir.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Yedi Tanecik...

Cilveli cilveli "Tanrım, bana yedi tanecik koca ver," diye şarkı söyleyen Hürmüz'ü hepimiz az çok tanıyoruzdur. Ayten Gökçer ile müzikalleşen eğlenceli oyunun günümüzden esintiler taşıyarak "Gökten şapır şupur herif yağacak" sözlerini içeren şarkılarla çok daha  asileşen bir sinema uyarlaması olan 7 Kocalı Hürmüz sezonun en çok konuşulan Türk yapımı denilebilir.
    Geleneksel Türk Tiyatrosu ile Batı Tiyatrosu'nun bir harmanını sunan Türkiye'nin ilk vodvil örneklerinden biri sayılan Yedi Kocalı Hürmüz birçok kez sinema uyarlanmasının yapılmasını, her dönemin Türk izleyicisine hitap etmesine borçlu aslında. Özellikle kadınlar, Hürmüz ne şekilde karşısına çıkarsa çıksın onu izleyici olarak sevdi, bağrına bastı ve onunla özdeşleşti. Yoğunlukla erkek-egemen bir toplum olan Türkiye'de, Hürmüz kadınlar için bir idol haline geldi, olmak isteyip de olamadıkları kadının bir temsilini oluşturdu.
    7 Kocalı Hürmüz toplumumuzda ilk Hürmüz'den günümüze dek yaşanan değişiklikleri göz önünde bulundurarak hayli başarılı bir yorumla perdede karşımıza çıkıyor. Ezel Akay yılların Hürmüz'ünü bize allıyor pulluyor, Nurgül Yeşilçay'ın çok yönlü oyunculuğunun kılıfında bir gümüş tepside sunuyor. Görsel olarak oldukça zengin ve yoğun olan filmde tahmin edeceğiniz gibi titiz bir kostüm-sanat çalışması hakim: Filmin genel çizgi film benzeri havasına uygun olarak rengarenk ve abartılı kostüm ve makyajlarıyla cıvıl cıvıl bir Yedi Kocalı Hürmüz'e hazırlıklı olmak gerek. Geleneksel Hürmüz'e alışkın ve gerçekçi bir Yedi Kocalı Hürmüz yapımı bekleyenler ise hayal kırıklığına uğrayabilirler; çünkü adeta Postmodern bir masal tadında olan 7 Kocalı Hürmüz alabildiğine olağandışı, fantastik ve gözüpek.
    Oyunun bütün yorumlamaları üzerinde, kadın temsilinin giderek değişmesi konusunda detaylı bir inceleme yapılabilir. Bu filmed ise Hürmüz, daha önce de bahsettiğimiz gibi, daha masum ifadeli seleflerine göre bir hayli hoppa, tecrübeli ve şuh bir kadın olarak portre ediliyor. Bunda çok bir yanlışlık olduğunu göremiyorum: Sonuçta başka nasıl bir kadın yedi tane kocayı birden idare etmeyi becerebilir ki? Önceki Hürmüz versiyonlarının o zamanın izleyicisinin nabzına göre şerbet vererek Hürmüz'ün tatlı fettanlığını çok sezdirmeyerek daha saf, şeffaf bir kılıfa sokarak vermesi çok normal karşılanmalı. Ezel Akay büyük ihtimalle günümüz izleyicisinin, özellikle kadın kesiminin, artık Hürmüz'ü olduğu gibi severek kabullenebileceğini düşünmüş olmalı.
    Ezel Akay'ın filminde açılış Hürmüz'ün altıncı kocasıyla evlenmesiyle açılarak Hürmüz'ün neden altı kocayı birden idare etmeye çalıştığının üstünden çok hızlı bir bilgilendirmeyle geçiliyor, dolayısıyla Hürmüz'ün aslında bir intikam kadını olduğunun üstünde çok durulmamış oluyor: Hürmüz bu filmde daha çok geçimini altı kocasından aldığı paralarla sağlamaya çalışan bir erkek avcısı; ancak film bu ayrıntı dışında oldukça kadın yanlısı. Film boyunca kadınların cinselliğinin oldukça ön planda olduğu da göze çarpıyordu; fakat bu kadınların kadınlıklarını rahatlıkla kendi aralarında sergileyerek bundan gocunmamalarından kaynaklandığı için, cinsel bir obje olarak var olmadıkları görülüyordu. 7 Kocalı Hürmüz boyunca Hürmüz erkekleri parmağında oynatıyor ve erkeklerin kadın korkusunun bir dışavurumu haline geliyor; sadece seyirci bunu diğer durumlar gibi olmaksızın, erkek gözüyle değil, kadın gözüyle görüyor. Ezel Akay'ın 7 Kocalı Hürmüz yorumu zorlasa, bir toplu kadın harekatı başlatacak bir film olabilir; çünkü filmde inanılmaz bir haremvari kadın dayanışması hakim.
     Özetle, Ezel Akay kanımca müzikleriyle, görselliğiyle, oyunculuklarıyla ve sanat yönetimiyle tam "seyirlik" bir vodvil yaratmayı başarmış. Kadehimi kadın rollerinin egemen olduğu nice müzikli, renkli, eğlenceli, kıpır kıpır, göbek atmalık filmlerin şerefine kaldırıyorum: Yaşasın tabulanmamış bir kadınlık anlayışı!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

sorular ve cevapları


Tanımak istiyordu onu
Bilmek istiyordu derinlemesine
Sordu o yüzden
"Derin misin?"
"Evet," dedi ismi
"Derin"im.

Onunsa bilmek istediği tek şey
Sevip sevmediğiydi
Sordu o yüzden
"Aşık mısın?"
"Evet," dedi ismi
"Aşık"ım.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Diyorsun / Diyorum


Demek söylememi istiyorsun
Söyleyeyim de kurtulalım diyorsun
Bense söylememe gerek yok diyorum
Neden hala anlamıyorsun
Gözlerimden döküleni görmüyorsun
Ruhumun sesini duymuyorsun
Hislerimden şüphe duyuyorsun
Sürekli endişeye kapılıyorsun
Ben seni bilmek istiyorum diyorum
Seni idrak etmek istiyorum diyorum
Ama sen beni tanımaya çalışmıyorsun
Madem illa duymak istiyorsun
Ben de sonunda söylüyorum:
Ben seni tahmininden çok SEVİYORUM.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Diyorum / Diyorsun



Artık bir söylesen diyorum
Söylesen de kurtulsak diyorum
Sense vakit var diyorsun
Bir ara yaparız diyorsun
Ben de neden diyorum
Vakti boşa harcamak neden diyorum
Buna bir şey demiyorsun
Diyemiyorsun
Yanımdan hemen alelacele gidiyorsun
Beni delirttiğini gayet iyi biliyorsun
Bense içimden biliyorum
"Aslında ben de senin içindeyim," diyorum.
Hislerini hissediyorum
Çelişkilerini siliyorum.
Artık yalnızca seni bekliyorum...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Gerek



İstemek
Çok istemek
Bir şeyi veya birini
Öyle çok istemek ki
Onsuz olunca ölmek

Var mıdır böylesine istemek
Böylesine yüzsüzleşmek
Doğal mıdır ölesiye istemek?

Hayalini kalbine gömmek
Her yerde onu görmek
Umudunu yeniden kazanıp
Her gün yeniden söndürmek...

Her sabah onunla başlayıp
Her gece onunla bitirmek
Arzudan ölüp ölüp
Ertesi gün tekrar dirilmek

Tuhaftır insan nefsi
Her gün artar da artar
Bitmek bilmez bir istek
İmkansızlaşır git gide
Onsuz dönüp gitmek

Çıkmaz hayatından bir türlü
"Gerek" de "gerek"!
"İlle de gerek!"
"O gerek", "Bu gerek",
"Benim olması gerek!"
"Yoksa ölmem gerek!"

Ama tükenmiş sabır meleği sonunda
Sessizce fısıldar kulağına
"Onsuz yaşamayı öğrenmen gerek..."

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Kameram yok, ışığım yok, birinci oldum haberim yok!


"Merhaba ben Ayça Kartal! Bugün gazetede haberim çıkmış, Metro Kısa Film yarışmasında birinci olmuşum! Bir sevinç herkese gösterdim gazeteyi bakın, birinci olmuşum!! Bir dakika ya, ben nasıl birinci oldum, öyle bir yarışmaya katılmadım ki!! Daha kamera tutmasını bile beceremem... Bırak kısa film çekmeyi... Bir dakika!! Bu fotoğraftaki ben değilim ki! Burdaki kız benden çok daha güzel! (:P) Yaaa offf kafam karıştı!!!"

Evet gerçekten kafa karıştırıcı. Orada bulunup ödül törenini birazcık olsun dikkatle dinleyen birinin yapmayacağı bir hatanın tekrar tekrar tekrarlandığına şahit oluyorum iki gündür. Bir değil, ama çeşitli varyasonlarla hem de... Ayce Kartal yazmak çok zor değil, isim okunduğunda ekranda kocaman yazdı sonuçta ve her şeyden önemlisi o isim okununca sahneye ben değil, gerçek Ayce çıktı!

Şikayet ettiğimi söyleyemeyeceğim, ne de olsa güzel bir fotoğrafımı koymuşlar ve hakkımı yemeyin yakışıyorum... (!) Ama altında kendi ismim ve gerçek ödülüm yazsa her şey daha bir hoş olacaktı sanki, sizce?


Doğrusu şu olacak arkadaşlar, bilgilerinize: Birinci "Malfunction" isimli filmiyle Ayce Kartal, İkinci "Nympha" filmiyle Derin Kıvaner (yani ben, yani resimdeki muhteşem varlık :D) Üçüncü "İkilem" (İkilme değil!) filmiyle Eray Dinç... Teşekkür ederim...

http://www.sabah.com.tr/Gunaydin/KulturSanat/2009/11/22/kisa_film_oscarlari_sahiplerini_buldu

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

BUKALEMUN TOPLUM



"Zelig"(1983), Leonard Zelig isimli etrafındaki insanlara dönüşebilen karakterin hayatını anlatan kurgusal bir belgeselden ibaret gibi görünse de, satır aralarını okuyunca temeli sağlam sosyal eleştiriler içeren bir şaheser olduğunu görebiliriz: Zelig aslında tek bir kişiyi değil, tüm toplumu portreler.
    Woody Allen klasik belgesel anlatımını kullanarak 20'lerdeki toplumsal dönüşümü en doğru tespitlerle karikatürize etmiştir. Film, izleyeni Caz Dönemi'ne geri götürerek Amerikan toplumunun hayatına medya ve seri imalatın girmesiyle yaşanan hayat tarzı değişikliğine tanıklık ettiriyor. Halk öteki'leştirdiği Zelig'i medyanın liderliğiyle kah bağrına basıyor, kah yerin dibine batırıyor olsa da; aslında Zelig'in "öteki" olmaktan ziyade, toplumun bire bir temsili olduğunu kimse fark etmiyor.
    Zelig etrafındaki insanların kendisini sevmesi için onların kılığına girerek onlar gibi davranan bir insandır. Yani, parçası olduğu toplumun geri kalan üyelerinden hiçbir farkı yoktur. Film boyunca toplumun medyanın onlara "Al," dediğini almalarını, "Sev," dediğini sevmelerini, "Nefret et," dediğinden nefret etmelerine şahit oluyoruz. Sonuç itibariyle, toplum da Zelig gibi sürekli değişen ve ne olduğunun bilincinde olmayan insanlardan oluşuyordur.
    Zelig önce halkın maskotu olarak görülüyor ve adına yazılan şarkılarla ve yer aldığı çeşitli şovlarla kitlesel medyanın bir parçası haline geliyor. Medyanın da etkisiyle toplum Zelig'i iyice benimsiyor ve popülerleştiriyor. Ancak, her topluma mal olmuş insan gibi Zelig de tek bir hatasıyla sahne ışıklarının altından kaldırılıyor. Birkaç gün önce Zelig hakkındaki şarkılarla Zelig dansı yapan halk onu kınıyor ve ona bir anda sırtını çeviriyor.
    Bütün bu olanlar, iyileşme yolunda umut verici adımlar atan Zelig'in hayatını alt üst ediyor: Zelig bir süre ortadan yok oluyor. Daha sonra bulunduğunda ise onun Nazi'lerin arasına karışmış olduğunu görmek normal karşılanabilr. Sonuçta kişiliği olmayan Zelig'in toplum içinde yok olma arzusuyla Amerika'nın bireyciliğinden Faşizm'e kaçmasına çok şaşırmamak gerek.
    Woody Allen, genel olarak, film boyunca medyanın toplum üzerindeki etkisi dışında da bir çok toplumsal eleştiride bulunuyor. Örneğin, Eudora Fletcher'ın yazılı basında üstüne basa basa "Kadın Doktor" diye tabir edilmesini ve bir haber filminde "Kadınlar dikiş dikmek dışında başka işler de yapabiliyormuş" ibaresinin içerilmesini birer seksizim eleştirisi olarak kabul edebiliriz.
    Bunların yanı sıra, Woody Allen Eudora Fletcher'ın annesiyle yapılmış bir röportajı da parodisel bir anlatım kullanarak medya manipülasyonu üzerinde de durmuş. Röportajda gazeteci anneye yazığı acıklı ve toplumun ilgisini çekecek başarı öyküsünün çizgisinde sorular yöneltir. Ancak Fletcher soruları hep aksini iddia edecek şekilde yanıtlayınca, istediği hikayeyi elde edemeyeceğini anlayan gazeteci röportajı kısa keser.
    Film genel olarak ilgi çekici ve güldürücü bir uslupla bize bir ayna tutarak yaşadığımız toplumu karikatürize tipler halinde görmemizi sağlıyor. Woody Allen her zamanki ince ve kendine has espri anlayışıyla izleyenleri içinde yaşadıkları trajikomik oyunun farkına varmalarına yardımcı oluyor.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

"İki Dakika Yerinde Dur, Kız!"



Bu cümle bana hayatım boyunca kaç kez söylenmiştir, tahmin etmesi çok güç. Sürekli bir yerlere koşturuyorum, bir şeyler yetiştirmeye çalışıyorum. Çevremdeki insanlar sık sık bana enerjimi nereden bulduğumu sorduğunda yanıtım, “Bilmem, boş durunca inanılmaz sıkılıyorum!” oluyor. Bir çok kez bana şaka yollu“hiperaktif” dense de sadece gülüp geçildi. Ben nasıl hiperaktif olabilirim ki? Hiperaktif olım sınıfta oturamazdım, sinema salonunda iki saat dayanamazdım, sürekli hareket halinde olurdum ve zayıf olurdum!


Dün bende birçok insanda görülen DEHB (Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu) durumunun olduğunu keşfettim ve hayatım boyunca yaşadığım birçok sorunum anlam kazandı. Bu sorunun genellikle çocuklar üzerinde irdelenmesinin sebebi çocukların sosyal mekanizmalarının daha gelişmemiş olduğu için belirtilerinin çoğunlukla daha kolay fark edilmesi. Bense aslında DEHB belirtisi olan özelliklerimi karakterimin bir parçası olarak benimsediğim ve kendimi kontrol etmek için farkında olmadan pratik çözümler bulduğum için durumumu yalnızca tesadüf eseri fark ettim.

Kendimi genellikle yazarak daha iyi ifade edebiliyorum. Bu yüzden beynimde düşünceler yarışmaya başladığında elime kalemi, kağıdı almayı alışkanlık haline getirdim. Bu sayede ders dinleyebilir, fikrimi daha net beyan edebilir, organize olabilir ve yaratıcılığımın rahatça akmasını sağlayarak öykü ve senaryolar yazabilir hale geldim. Yani profesyonel ve akademik hayatımda bir sıkıntı yaşamamaya başladım. Ancak sosyal hayatımda sorunlar devam ediyordu.

Bir arkadaş grubu sohbetinde herhangi bir konu konuşuluyor. Arkadaşlarımın yorumlarını ilgiyle dinliyorum ve bir boşluk yakalayıp lafa dalmak için fırsat kolluyorum. Bir süre sonra konuşmanın gittiği yönden çok, konuşma sırası bana geldiğinde ne diyeceğime odaklanmaya başlıyorum ve takılı kaldığım cümle veya kelimenin üzerine derinlemesine ve karmaşık düşünceler üretirken buluyorum kendimi. Konuşmaya geri dönmeye kalktığımdaysa fevri bir hareketle üzerinde düşündüğüm sözlerimi söyleyiverdiğimde tuhaf bakışlarla karşılaşıyorum ve ya birisi konuyu değiştiriyor, ya da arkadaşlarım beni yok sayarak kaldığı yerden devam ediyor. Çünkü, onların konuştuğu konu benim takılı kaldığım cümleden türettiğim başka dünyalardan o kadar uzak ve alakasız ki, benim akıl sağlığım şüphelidir…

Kontrol edemesem de kendi düşüncelerimin ve yapımın farkında olduğum için hep kendimle barışık ve hayatımdan yeteri kadar memnun olarak yaşadım. Beni depresyon derecesine yakın hüzün ve mutsuzluk durumuna taşıyan hadiseler de olmadı diyemem tabi, ama bu durumlarım genellikle geçici ve vukuatsız oldu. Çevremdeki insanların benden genellikle uzak durduğunun bilincindeydim. Bunun çoğu insanın karakterimi ve özelliklerimi kaldıramadığını ve beni olduğum gibi kabul edemedikleri için olduğun u düşünüyordum ve zaten öyleydi. Yakın arkadaşlarım beni bu özelliklerimle benimsemişlerdi ve beni bu halimle seviyorlardı; bu da bana yeterdi ve hala da yetiyor. Ama romantik ilişkilerimde yaşadığım bitmez tükenmez sorunlar benim için hep bir muamma olmuştu ve bir yerlerde bir yanlışlık olduğundan şüphelensem de, sorunumun hep doğru insanın karşıma çıkmamasından kaynaklandığını düşünmüştüm.

Şimdi ise, elimde en büyük panzehir var: Sorunun kaynağına dair bilgi. Artık buradan yola çıkarak hayatımı düzene sokmada etkili çözümler üretebilirim ve doğru yardımları alabilirim. Hayata karşı hiç olmadığım kadar olumlu ve umutlu bakıyorum. Her şeyden önce, zaten önceden düşündüğüm gibi, “hasta” değil, yalnızca “farklı” olduğumu biliyorum. Bu farklılığımın hayatım boyunca benim bir parçam olacağını, bu yüzden bana yakın olacak insanların beni bu yönümle sevmeleri ve kabul etmeleri gerektiğini biliyorum.
Bu yazımı okuduktan sonra siz de kendinizde DEHB olduğundan şüpheleniyor olabilirsiniz. Bu çok normal, çünkü DEHB bir hastalık değil, bir durum: hem de çok yaygın bir durum. Düşünün, her 30 kişilik bir sınıfta 1-3 arası çocukta DEHB görülüyor. DEHB çeşitli seviyelerde ve türlerde olabiliyor, bu yüzden erişkinliğe kadar fark edilmediği durumlar olabiliyor (bkz: Ben). Eğer DEHD sizde de varsa, üzülmeyin ve dert etmeyin (zaten DEHB sizde gerçekten varsa önemli şeyler konusunda üzülmek ve dert etmek pek söz konusu olmuyor); bu durum kalıcı ve kökten tedavi edilemeyen bir durum olsa da, onunla yaşamak kolay, hatta bazen eğlenceli. Önemli olan, kendinin farkında olmak, gerisi çorap söküğü gibi geliyor.

DEHB SEMPTOMLARI


Dikkat Eksikliği

- Detayları önemsememe, dikkat dağınıklığı, unutkanlık, sık aktivite değiştirme

- Tek bir şeye odaklanmada güçlük

- İlgi çekici gelmeyen görev veya konuları yok sayma

- Karşıdakini dinlememe, dalıp gitme

- Talimatları dinlememe, acelecilik



Hiperaktivite

- Yerinde duramama

- Durmaksızın konuşma

- Çevresindeki eşyalara dokunma, oynama

- Sessiz aktiviteleri tamamlamada zorlanma.




İmpulsivite

- Sabırsızlık

- Uygunsuz yorumlar yapıverme, duygularını saklayamama, sonuçları düşünmeden konuşma veya davranma

- Konuşmaya veya aktiviteye ortadan karışmak

- Sırası gelmeden konuşmak


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Kullanıp bir kenara fırlatmadan önce...



Ne kadar kolay sahipleniyoruz biz insanlar. Satın aldığımız veya bulduğumuz şeyleri öylesine benimsiyoruz ki... Hiç sormuyoruz eşyalara onlar bize ait olmak istiyorlar mı diye? Hoşnutlar mı durumlarından?

Hiç değerlerini bilmiyoruz. Kullanıyoruz da kullanıyoruz, sömürüyoruz da sömürüyoruz. Sanki sonsuza kadar bizim olacaklarmış gibi... Hiçbir zaman kırılmayacaklar, bozulmayacaklar veya kaybolmayacaklar gibi... Ancak böyle bir felaket ola ki başımıza geldiğinde anlıyoruz onları ne kadar çok sevdiğimizi ve değer verdiğimizi. Eşyanın maddiden ziyade duygusal değeri ortaya çıkıyor bu gibi durumlarda.

Herkes farklı gösterir sevgisini. Kimi özenle saklar eşyalarını tertiple, düzenle. Toz kondurmaz üzerine, kılıflara, poşetlere koyar zararın ötesine kaldırır onları. Kimi ise onu kendi parçası haline getirir ve samimi bir dost gibi hiçbir şeyini sakınmaz ondan. Hor kullanır, kirletir, düşürür, üzerinde izler bırakır. Eşyayı "kullanılmış" hale getirir. Ama kötü bir amaçla yapmaz bunu... Sevdiğindendir yaptıkları, onu yanından ayıramadığındandır bu kadar paralaması. İstemeden oluşturur çoğu yarayı da bereyi de... Ama yıllar geçtiğinde iki tür insanın da kullandığı eşyaları yan yana getirdiğimizde görürüz ki, sevilirken hırpalanan eşyanın üstünde bir koku vardır: Aidiyet kokusu. O sadıktır sahibine, o tamamiyle onundur, o onun bir parçasıdır, bütünüdür. Her izin ardında bir anı vardır, her hasarın ardında bir paylaşım vardır.

İşte bu yüzden severim kullanılmış eşyaları. Cansız değiller de, nefes alan, kanlı canlı varlıklar gibi görünürler gözüme. Bir bakıma öyledirler aslında. Sahiplerinin kokularını, ruhlarından birer parçayı taşırlar üstlerinde. Görmüş geçirmiş bir nine veya dede ağırlığında olurlar. Üstlerinden zerafet ve erdem akar şıp şıp.

Her gün kullandığımız ve görmeye alıştığımız eşyalara bir kez daha bakalım derim bu yüzden. Bizim için ne kadar değerli olduklarını fark edelim onları kaybettiğimizi bir an için bile olsa düşünerek. Kıymetini anladığımız eşyaların tadını çıkaralım derim.

Eminim bu kararınızdan onlar da hoşnut kalacaklardır...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments

Onu düşünmemek için yazılanlar


Kolay değildir onu düşünmemek. Her duyduğun kelime, cümle, tabir nasılsa dolaylı yoldan da olsa onu hatırlatır. Görülen her tablea, her işaret, her resim bir yolunu bulup onu hatırlatır. Kolay değildir onunla paylaşılan anılardan veya çoğu zaman gerçekleşmemiş planlardan başka şeylere konsantre olmak.

Bu yüzden en doğrusu zamana bırakmaktır sanırım. Sırrını kimsenin çözemediği zamanın sana yardım eli uzatmasını beklemekten başka yapacak bir şey kalmamıştır geriye. Çünkü ne yaparsan yap kaçamazsın suretinden, saklanamazsın anılarından, duymazdan gelemezsin sözlerini, unutamazsın gözlerini... Gerçekleştirmediği her bir vaat asılı kalacaktır bilincinde bir yerlerde. Onun için hiçbir anlam ifade etmeyen ama seni mest etmeye yeten her bir lütfu bırakmayacaktır inkar aşığı içbenliğinin peşini.

Ta ki bir zaman gelecek yardımına ki... O zaman sana nasıl yardım etmiş sen farkına bile varamadan iyileşmiş bulacaksın kendini. Artık onu affetmek için bahaneler yaratmaya çalışmayı bir kenara bırak, ne kadar alçak bir pisliğin teki olduğu düşüncesi bile aklının ucundan bile geçmeyecek o vakit. İşte ancak o zaman farkına varırsın iyileştiğini sen de.

Ya da... daha kısa bir yol tercih edersen, bu yazıya benzer bir şeyler karalamayı dene... Sana işe yaradığını garanti edebilirim...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read Comments